დიდოსტატის უკანასკნელი შეგირდი, ანუ ქართულ ხალხურ ოქრომჭედლობის გამაგრძელებელი არ ჰყავს.
დალი გაბედავა
დიდოსტატის უკანასკნელი შეგირდი, ანუ ქართულ ხალხურ ოქრომჭედლობის გამაგრძელებელი არ ჰყავს.
(შემოკლებით)
თბილიში ცნობილი ოქრომჭედელი ანზორ ნიკვაშვილი ხალხური ხელოვანების თვალსაჩინო ოსტატის ფილუ ძაძამიძის შვილობილი და მისი უკანასკნელი შეგირდია.
ფილუს ბაბუა - გახუ ძაძამია დადიანის კარზე მეუნარგიებთან დაუფ-ლებია ლითონი მხატვრულ დამუშავებას. შემდგომ ხელობა თავის შვილისშვილს- კიწია ასწავლა, მან კი უმცროს ძმას ფილუს.
ფილუ ისეთი ოსტატი გამხდარა, რომ მთელი დასავლეთი საქართველოს თავად-აზნაურობა მისი ნახელავთ იწონებდა ტავს. გლეხი კიდევ ზოგჯერ მარჩენალ ხარსაც ყდდა, ოღონდ „ძაძამიძის ყამა“ ჰკიდებოდა წელზე ზედნადები გრეხილით შესრულებული სათუთუნეები, ყანწები, ფიალები, ლაგამ-უნაგირებსა და კერძო კოლექციებს; ქვეშანაში ჩამოსული საპატიო სტუმრისთვისაც ფილუ ძაძამიძეს უკეთავდნენ საჩუქარს და ისიც თითქმის უსასყიდლოდ ქმნიდა უნიკალურ ნიმუშებს, რომლებიც უმეტეს შემთხვევაში, საქართველოდან გადიოდა და იკარგებოდა პარადოქსია, მაგრამ ფაქტია, რომ ცნობილი დიდოსტატის ოჯახში ერთი ნივთიც არ დარჩენილა და როცა ღრმად მოხუცებულ ფილუ ძაძმიძს(1964 წელ 96 წლის გარდაიცვალა) უკანასკნელ გზაზე აცილებდნენ, დაკრძალვის დღეს გასაოცარი მან მოხდა: ოსტატის ნაჭედი ქარ-ხანჯლით დამშვენებულ სამოცამდე ჩოხოსანი ჩადგა საპატიო ყარაულში, ეზოში ძაძამისეული უნაგირით მოკაზმული რამს~დენიმე ბედაურიც იდგა... ასე მიაგო ხალხმა პატივი დიდოსტატის ხსოვნას.
დღეს ანზორ ნიკვაშვილია ერთადერთი, რომელმაც ჩვენამდე მოიტანა ფალუ ძაძამიძისეული ცოდნა გამოცდილება.
თუმცა უმჯობესია თავად ბატონ ანზორს მოვუსმინოთ:
-კახელი ვარ, სიღნაღში, საქობოში დაბადებული, მაგრამ მთლიანად სამეგელოს ვეკუთვნი. ჩემი მშობლიური სახლი ზუგდიდშია. იქ გავიზარდე 1947-ში წლინახევრისა დედას თავისი უახლოესი ნათესავის -ძაძამიძეების ოჯახში მივუყვანივარ, რომელიც იმ კუთხის მშვენება გახლდათ.
აქვე დაეუფლა მამობილის უზადო ხელობას. ვერცხლის „ცვრითა და არაჩვეულებრივი უწვრილესი ძაფებით (ფილიგანი,სევადი) შემკობის საიდუმლოს და დღეს, გულისტკივა, კვალში არვინ უდგას. ხალხურ ოქრომჭედლობას გამგრძელებელი არ ჰყავს.
ანზორ ნიკვავილმა გვითხრა, რომ მისი ოსტატი ადამიანობის ეტალონიც ყოფილა. შორეული სოფლებიდანაც მოდიოდა ხალხი ფილუსთან ჭკუის საკითხავადო. მისი ნახელავი ჩიბუხი ხელში სჭერია იოსებ სტალინს, ხოლო მაო ძე დუნი ფილუს მოსევადებულ ხანჯალს მოუხიბლავს (და რო არავინ დაუკავებდა, თქვენც კარგად მოგეხსენებათ).
ერთხელ, ფილუსათვის რესპუბლიკის უშიშროებიდან განსაკუთრებული ქამარ-ხანჯალი შეუკვეთავთ ოქრო და ვერცხლი დააკლდათ და ვერცხლის ნივთები დადიანის მუზეუმიდან გამოუტანიათ (ეს 1957-1958 წლებია) ოსტატს უკან გაუბრუნებია- ისტორიული სიმდიდრის ხელის ხლება როგორ შეიძლებაო ის ქამარ-ხანჯალი კი ბროს ტიტოს საამებლდ ყოფილა გამიზნული.
დიდოსტატის უკანასკნელი შეგირდი, ანუ ქართულ ხალხურ ოქრომჭედლობის გამაგრძელებელი არ ჰყავს.
(შემოკლებით)
თბილიში ცნობილი ოქრომჭედელი ანზორ ნიკვაშვილი ხალხური ხელოვანების თვალსაჩინო ოსტატის ფილუ ძაძამიძის შვილობილი და მისი უკანასკნელი შეგირდია.
ფილუს ბაბუა - გახუ ძაძამია დადიანის კარზე მეუნარგიებთან დაუფ-ლებია ლითონი მხატვრულ დამუშავებას. შემდგომ ხელობა თავის შვილისშვილს- კიწია ასწავლა, მან კი უმცროს ძმას ფილუს.
ფილუ ისეთი ოსტატი გამხდარა, რომ მთელი დასავლეთი საქართველოს თავად-აზნაურობა მისი ნახელავთ იწონებდა ტავს. გლეხი კიდევ ზოგჯერ მარჩენალ ხარსაც ყდდა, ოღონდ „ძაძამიძის ყამა“ ჰკიდებოდა წელზე ზედნადები გრეხილით შესრულებული სათუთუნეები, ყანწები, ფიალები, ლაგამ-უნაგირებსა და კერძო კოლექციებს; ქვეშანაში ჩამოსული საპატიო სტუმრისთვისაც ფილუ ძაძამიძეს უკეთავდნენ საჩუქარს და ისიც თითქმის უსასყიდლოდ ქმნიდა უნიკალურ ნიმუშებს, რომლებიც უმეტეს შემთხვევაში, საქართველოდან გადიოდა და იკარგებოდა პარადოქსია, მაგრამ ფაქტია, რომ ცნობილი დიდოსტატის ოჯახში ერთი ნივთიც არ დარჩენილა და როცა ღრმად მოხუცებულ ფილუ ძაძმიძს(1964 წელ 96 წლის გარდაიცვალა) უკანასკნელ გზაზე აცილებდნენ, დაკრძალვის დღეს გასაოცარი მან მოხდა: ოსტატის ნაჭედი ქარ-ხანჯლით დამშვენებულ სამოცამდე ჩოხოსანი ჩადგა საპატიო ყარაულში, ეზოში ძაძამისეული უნაგირით მოკაზმული რამს~დენიმე ბედაურიც იდგა... ასე მიაგო ხალხმა პატივი დიდოსტატის ხსოვნას.
დღეს ანზორ ნიკვაშვილია ერთადერთი, რომელმაც ჩვენამდე მოიტანა ფალუ ძაძამიძისეული ცოდნა გამოცდილება.
თუმცა უმჯობესია თავად ბატონ ანზორს მოვუსმინოთ:
-კახელი ვარ, სიღნაღში, საქობოში დაბადებული, მაგრამ მთლიანად სამეგელოს ვეკუთვნი. ჩემი მშობლიური სახლი ზუგდიდშია. იქ გავიზარდე 1947-ში წლინახევრისა დედას თავისი უახლოესი ნათესავის -ძაძამიძეების ოჯახში მივუყვანივარ, რომელიც იმ კუთხის მშვენება გახლდათ.
აქვე დაეუფლა მამობილის უზადო ხელობას. ვერცხლის „ცვრითა და არაჩვეულებრივი უწვრილესი ძაფებით (ფილიგანი,სევადი) შემკობის საიდუმლოს და დღეს, გულისტკივა, კვალში არვინ უდგას. ხალხურ ოქრომჭედლობას გამგრძელებელი არ ჰყავს.
ანზორ ნიკვავილმა გვითხრა, რომ მისი ოსტატი ადამიანობის ეტალონიც ყოფილა. შორეული სოფლებიდანაც მოდიოდა ხალხი ფილუსთან ჭკუის საკითხავადო. მისი ნახელავი ჩიბუხი ხელში სჭერია იოსებ სტალინს, ხოლო მაო ძე დუნი ფილუს მოსევადებულ ხანჯალს მოუხიბლავს (და რო არავინ დაუკავებდა, თქვენც კარგად მოგეხსენებათ).
ერთხელ, ფილუსათვის რესპუბლიკის უშიშროებიდან განსაკუთრებული ქამარ-ხანჯალი შეუკვეთავთ ოქრო და ვერცხლი დააკლდათ და ვერცხლის ნივთები დადიანის მუზეუმიდან გამოუტანიათ (ეს 1957-1958 წლებია) ოსტატს უკან გაუბრუნებია- ისტორიული სიმდიდრის ხელის ხლება როგორ შეიძლებაო ის ქამარ-ხანჯალი კი ბროს ტიტოს საამებლდ ყოფილა გამიზნული.